De winter is voor mij een tijd van naar binnen keren.
Waar in de zomer alles naar buiten stroomt — dansen, reizen, mensen zien — trekt de energie in de winter
weer naar binnen. Het is de tijd van rituelen, van afronden, van zaadjes planten voor het nieuwe jaar.
Ik hou van dat ritme. Maar ik vind de winter ook eerlijk gezegd een beetje lastig.
De feestdagen brengen vaak verwachtingen met zich mee.
Er wordt zoveel nadruk gelegd op samen zijn, terwijl het voor veel mensen juist een tijd is waarin je je een
beetje alleen kunt voelen. Voor mij schuurt dat altijd een beetje: de buitenkant is gezellig, maar vanbinnen
voel ik iets anders.
Ik verlang dan juist naar verbinding die echt is. Niet met familie omdat het “moet”, maar met mensen die zich
op dezelfde plek in het leven bevinden.
Misschien is dat ook waarom ik me zo thuis voel binnen de wereld van Ecstatic Dance.
Daar mag alles er zijn — ook de delen die minder licht zijn.
Ik herinner me nog goed een ecstatic dance, vorig jaar zomer.
Het was net uit met mijn ex-partner en ik was vol verdriet.
Ik kon niet door de tranen heen komen en was eigenlijk van plan om naar huis te gaan, maar ik had mezelf
beloofd om vijftien minuten te blijven.
Te dansen met wat er was.
En toen gebeurde het: de muziek nam me mee. Ik bewoog met het verdriet, met de pijn, met de zwaarte.
En ergens halverwege de set voelde ik iets verschuiven. Er kwam ruimte. Adem. Licht.
Ik bleef tot het einde en ging naar huis met een gevoel van vrijheid dat ik niet had verwacht.
Dat moment heeft me geleerd dat licht en donker niet tegenover elkaar staan.
Ze horen bij elkaar — en als we onszelf toestaan om beide te voelen, ontstaat er juist verbinding.
Met onszelf, en met elkaar.
Sinds begin vorig jaar ben ik onderdeel van het team van de Chocolate Club.
Ik heb de wintereditie van het Ecstatic Dance Festival Holland nog niet meegemaakt, maar ik voel heel sterk
waarom het bestaat.
Het is een plek waar mensen samenkomen om het oude los te laten en het nieuwe te verwelkomen.
Waar alles mag bestaan: de stilte, de dans, de lach, de traan.
Een herinnering dat wij zélf het licht zijn in de donkerte — en dat we dat licht met elkaar kunnen delen.
Dat is wat ik ieder mens gun in de winter:
de warmte van echte verbinding, de zachtheid van samen zijn, en de vrijheid om alles te voelen.
Want misschien is dat wel de grootste uitnodiging van dit seizoen:
om te durven stralen, juist wanneer het buiten donker is.
Ecstatic Dance Festival Holland – New Year Celebration
31 december – 3 januari | Kasteel De Berckt
Meer info & tickets via Hipsy
Zie ik je daar?
<3
